วันใดขาดไพร่แล้วเธอจะรู้สึก

ข้าวที่หวานซ่านลิ้นเคยกินอิ่ม
ปลาที่ชิมเนื้อที่ซดปรากฎหอม
ผักที่สดมดที่นำยำจานทอง
ตึกที่สร้างทางที่ท่องต้องมือใคร

โต๊ะเก้าอี้มีใช้ที่ในบ้าน
เทพประทานให้ท่านซื้อหรือไฉน
เตียงที่นอนหมอนที่เห็นจากเอ็นใคร
ฝ้ายดอกไหนไม่ผ่านการใช้มือ

เสียภาษีมีเงินเกินหลายล้าน
กำไรท่านทำได้ไฉนหรือ
ฤามิใช่ได้ทุนต่ำคนทำมือ
ฤานั่นคือภาษีควายไร้หมายความ

น้ำพึ่งเรือเสื่อพึ่งป่าร่วมอาศัย
เป็นนายใครหากคนผอมไม่ยอมล่าม
จะนำใครไหนเล่าเขาไม่ตาม
เราถึงยามมองฉันเธอเสมอเทียม

มือปลูกข้าวเขาด้อยค่าน้อยหรือ
เปรียบมือถือปากกาทองที่ผ่องเอี่ยม
ลำแขนปูดเอ็นโป่งดำโก่งเกรียม
มีค่าเทียมกว่าแขนผ่องทองงามฤา?

จึงสมควรเห็นคนเป็นคนอย่าง
มิใช่ต่างอย่างควายคล้ายกระสือ
จึงควรรักคนไทยในฝีมือ
มิใช่ถือศักดิ์แบ่งแล้วแย่งครอง